Η παρούσα εισήγηση αποτελεί μια διδακτική εφαρμογή της μεθόδου του Αλέξη Κόκκου «Μετασχηματίζουσα μάθηση μέσα από την αισθητική εμπειρία» (Κόκκος και Συνεργάτες, 2011), η οποία αξιοποιεί την τέχνη στην εκπαίδευση, όχι ως μια αφόρμηση, αλλά ως ολοκληρωμένη διδακτική πρόταση για την κριτική προσέγγιση ενός θέματος με παιδαγωγικό ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα οι συνεργαζόμενοι εκπαιδευτικοί διαμορφώσαμε έναν κοινό άξονα διδακτικής προσέγγισης του ζητήματος της «ανεργίας» μέσω της ερμηνευτικής πρόσληψης εικαστικών έργων σε μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου στο μάθημα της Νεοελληνικής και Αγγλικής Γλώσσας στα ελληνικά και τα αγγλικά αντίστοιχα. Ακολουθήσαμε τα έξι στάδια της μεθόδου, από τη διάγνωση των αναγκών και την επιλογή του θέματος μέχρι τον μετασχηματισμό των απόψεων και τη νέα πλέον γνώση των μαθητών και συμπεριλάβαμε, επίσης, την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων μέσω μιας κλίμακας αποτίμησης της κριτικής σκέψης, για να διαγνωσθεί ο βαθμός της συμβολής της μεθόδου στην προσέγγιση και διερεύνηση του επιλεγμένου θέματος. Σύμφωνα με τον Dewey (1934), η διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε ένα έργο τέχνης και τον θεατή/ακροατή του αποτελεί μια εμπειρία τόσο σημαντική που είναι δυνατό να μετασχηματίσει τις αντιλήψεις του και να επηρεάσει την ζωή του. Τα εικαστικά έργα που επιλέχθηκαν ήταν αναπαραστατικά, προσεγγίστηκαν με τις τέσσερις φάσεις ερωτήσεων του Perkins (1994) και έδωσαν εναύσματα για κριτικό στοχασμό και πολύπλευρη διεύρυνση των απόψεων των μαθητών, αποδεικνύοντας ότι η μέθοδος είναι αφ’ ενός αποτελεσματική όσον αφορά την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαθητών και αφ’ ετέρου πρακτική και εύχρηστη ως εργαλείο στην καθημερινή σχολική πράξη. Αν και η παραπάνω μέθοδος -όπως και η θεωρία της μετασχηματίζουσας μάθησης (Mezirow, 1991) στην οποία βασίστηκε- αφορά κυρίως στην εκπαίδευση ενηλίκων, είναι πεποίθηση μας ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί με κάθε ηλικιακή ομάδα και σε κάθε μαθησιακό πλαίσιο για να αμφισβητήσει ή να μετασχηματίσει προϋπάρχουσες νοητικές παραδοχές και να γεννήσει πολυεπίπεδες αντιλήψεις.