Το παρόν άρθρο έχει σκοπό να συζητήσει εκφάνσεις της συνομιλίας μουσειακών εκθέσεων με τη λογοτεχνία και να ανιχνεύσει την επίδρασή τους στη δημιουργική γραφή και έκφραση του εφηβικού κοινού που τις «διαβάζει». Αφορμή αποτέλεσε η περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου «Οδύσσειες», μια έκθεση που ενθάρρυνε νέους συσχετισμούς, αξιοποιώντας, μεταξύ άλλων ερμηνευτικών μέσων, την προσέγγιση των αρχαιολογικών ευρημάτων μέσα από την ποίηση του Ομήρου και εμβληματικών νεοελλήνων ποιητών. Το ατμοσφαιρικό περιβάλλον της έκθεσης και η υπαινικτική χρήση του ποιητικού λόγου για τη νοηματοδότηση των εκθεμάτων έδωσε το έναυσμα για μια εναλλακτική εκπαιδευτική προσέγγιση, που βασίστηκε στη χρήση της δημιουργικής γραφής. Το άρθρο θα σχολιάσει την ανταπόκριση μιας ομάδας εφήβων στη διαφορετική «ανάγνωση» των αρχαιολογικών εκθεμάτων με τη βοήθεια του λογοτεχνικού υλικού, αλλά και τη λειτουργία του εκθεσιακού περιβάλλοντος ως έμπνευση για προσωπικές λογοτεχνικές απόπειρες και για μια διαφορετική πρόσληψη του παρελθόντος ως εσωτερικό συγκινησιακό βίωμα.