Σε μια εποχή έντονων κοινωνικών, οικονομικών και τεχνολογικών εξελίξεων, είναι πλέον ξεκάθαρο πως οι πολιτιστικοί οργανισμοί είναι υποχρεωμένοι να αναθεωρούν τον τρόπο με τον οποίο προβάλουν το έργο τους στο ευρύ κοινό. Ιδίως, τα μουσεία, τα οποία διακατέχουν μία εξέχουσα θέση στον χώρο του πολιτισμού, παρουσιάζουν παγκοσμίως μία τάση εξέλιξης και προσαρμογής στα νέα δεδομένα που επικρατούν στη κοινωνία του σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, μεγάλη αλλαγή έχει σημειωθεί στον τρόπο προώθησης των εκθεμάτων τους, όπως και στη μουσειολογική και επικοινωνιακή τους προσέγγιση. Μερικά παραδείγματα είναι η χρήση των νέων τεχνολογιών, η ενεργή προώθηση και διοργάνωση εκδηλώσεων, και η προσπάθεια ενσωμάτωσης περισσότερων κοινωνικών ομάδων, όπως άτομα με ειδικές ανάγκες, παιδιά και ηλικιωμένους. Συνεπώς, το μουσείο, σαν μια ζωντανή οντότητα που εξελίσσεται μονίμως, με τη διαρκή εκπαίδευση του προσωπικού και την υιοθέτηση νέων τρόπων αυτοπροβολής, αποκτά μία ενιαία εφαρμοσμένη πολιτική, η οποία στο τέλος το χαρακτηρίζει και το εκπροσωπεί στο επισκεπτικό κοινό και την επιστημονική κοινότητα. Στο πλαίσιο αυτό, θα εξεταστεί ο τρόπος που παρουσιάζουν τα εκθέματα του ασιατικού πολιτισμού τα μουσεία των Ασιατικών χωρών, σε σχέση με τον τρόπο που το κάνει η Ελλάδα, μια χώρα με αρκετά διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο. Ειδικότερα, θα διερευνηθεί το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης Κέρκυρας, με μέτρο σύγκρισης αντίστοιχα μουσεία χωρών της Ανατολικής Ασίας. Μέσω αυτής της σύγκρισης, εκτός από τη παρουσίαση των εμφανών διαφοροποιήσεων, θα γίνουν διακριτά και τα κοινά στοιχεία, καθώς και η δυνητική ανταλλαγή πολιτικών και μεθόδων, για την αποτελεσματικότερη αυτοπροβολή και προσέλκυση μεγαλύτερου επισκεπτικού κοινού.