ΣΚΟΠΟΣ: O προσδιορισμός των επιπέδων του μόνιμου, του περιστασιακού και του συνολικού άγχους του νοσηλευτικού προσωπικού γενικού νοσοκομείου, καθώς και η διερεύνηση της επίδρασης συγκεκριμένων κοινωνικο-δημογραφικών παραγόντων στη διαμόρφωση των επιπέδων αυτών. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Διεξήχθη δειγματοληπτική ποσοτική έρευνα σε 100 νοσηλευτές του Γενικού Νοσοκομείου «Αμαλία Φλέμινγκ». Ως εργαλείο μέτρησης εφαρμόστηκε το ερωτηματολόγιο άγχους του Spielberger (State-Trait Anxiety Inventory, State Anxiety and State-Trait Anxiety Inventory, Trait Anxiety). Για τη στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε το πρόγραμμα στατιστικής επεξεργασίας δεδομένων Statistical Package for Social Sciences (SPSS), έκδοση 25.0. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Από την έρευνα φάνηκε ότι το περιστασιακό άγχος είχε στατιστικώς σημαντικά (p=0,006) μεγαλύτερη μέση τιμή (μη φυσιολογικά επίπεδα) (46,67±12,42), από την τιμή που διαχωρίζει το παθολογικό από το φυσιολογικό (cut-off=43,21) για τον ελληνικό υγιή πληθυσμό, το μόνιμο άγχος είχε στατιστικώς σημαντικά (p<0,001) μικρότερη μέση τιμή (φυσιολογικά επίπεδα) (37,21±8,78) από την τιμή διαχωρισμού (cut-off=42,79), ενώ το μέσο συνολικό άγχος (83,88±19,62) δεν φάνηκε να διαφοροποιείται στατιστικώς σημαντικά (p=0,28) από την τιμή διαχωρισμού (cut-off=86,01) για τον ελληνικό υγιή πληθυσμό. Αναφορικά με την επίδραση των κοινωνικο-δημογραφικών παραγόντων, μόνο το φύλο φάνηκε να ασκεί στατιστικά σημαντική επίδραση στο περιστασιακό (p=0,002) και στο συνολικό άγχος (p=0,004) του νοσηλευτικού προσωπικού, όχι όμως στο μόνιμο (p=0,11), με τις γυναίκες να παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα άγχους. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Η στατιστική ανάλυση των στοιχείων έδειξε ότι το νοσηλευτικό προσωπικό, κατά το διάστημα της εξάπλωσης της πανδημίας COVID-19, παρουσίασε υψηλό περιστασιακό άγχος, με τιμές μεγαλύτερες των φυσιολογικών επιπέδων, χαμηλό μόνιμο και συνολικό άγχος στα ανώτερα όμως φυσιολογικά επίπεδα, ενώ το φύλο φάνηκε να αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα που επηρεάζει τη διαμόρφωση των επιπέδων άγχους του νοσηλευτικού προσωπικού.