Σκοπός της έρευνας ήταν η καταγραφή των προφορικών, αφηγηματικών παρεμβάσεων ως γλωσσικών πρακτικών που γίνονται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και της αφήγησης του παραμυθιού «Τα τρία μικρά λυκάκια» του Ευγένιου Τριβιζά, από τη μητέρα προς το παιδί. Θεωρώντας το λόγο της μητέρας ως δεύτερο «κείμενο-αφήγηση» και ακολουθώντας την κριτική ανάλυση λόγου του Norman Fairclough αναζητήθηκαν: α) οι δράσεις του παραμυθιού στις οποίες δίνει έμφαση η μητέρα-αφηγήτρια, β) οι κοινωνικές σχέσεις των ηρώων ή άλλων που επιλέγει να προβάλλει, γ) η χρήση των συμβόλων, δ) του χώρου και του χρόνου, ε) τα ίδια τα κοινωνικά υποκείμενα του παραμυθιού ή άλλα που εμπλέκονται στην αφήγηση και τέλος, στ) τη σημείωση ως ιδιαίτερη γλώσσα με λέξεις και φράσεις κλειδιά, ως γλωσσικά, επεξηγηματικό κώδικα της μητέρας, ως ιδιαίτερη ταυτότητα της μητέρας-αφηγήτριας, που αναδεικνύεται στη διάρκεια της αφήγησης.