Σκοπός του άρθρου είναι να αναδείξει τρόπους με τους οποίους η οικολογική ψυχολογία μπορεί να λειτουργήσει ως ένα χρήσιμο θεωρητικό πλαίσιο για την ανάλυση του παιδοκεντρικού μουσειακού περιβάλλοντος, όπως είναι αυτό των παιδικών μουσείων ή των παιδικών αιθουσών που βρίσκονται μέσα σε μουσεία γενικού κοινού. Η οικολογική προσέγγιση είναι μια συστημική θεώρηση, στην οποία κεντρική θέση κατέχει η έννοια της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης και δυναμικής συνεξάρτησης του οργανισμού και του περιβάλλοντός του. Η περιγραφή του παιδοκεντρικού μουσειακού περιβάλλοντος με όρους της οικολογικής ψυχολογίας δεν εστιάζει σε μορφολογικά στοιχεία, όπως η ύπαρξη προθηκών, ελεύθερων αντικειμένων, διαδραστικών εκθεμάτων κτλ., αλλά δίνει έμφαση στην επενέργεια του υποκειμένου και στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος που είναι λειτουργικά σε σχέση με τα χαρακτηριστικά, τις ατομικές και κοινωνικές ανάγκες και τις προθέσεις του ατόμου που δρα. Κάτι τέτοιο είναι πολύτιμο όχι μόνο γιατί επιτρέπει να ανιχνευθούν οι ψυχολογικά σημαντικές ποιότητες του μουσειακού περιβάλλοντος για τα παιδιά, αλλά και γιατί τα ίδια τα παιδιά αξιολογούν τους τόπους που χρησιμοποιούν μέσα από το νόημα που προκύπτει ως αποτέλεσμα των δράσεων τους. Η παρουσίαση του μεθοδολογικού σχεδιασμού και των βασικών ευρημάτων της έρευνας που διενεργήθηκε σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις παιδοκεντρικών μουσειακών χώρων της Ελλάδας παρέχει ένα απτό παράδειγμα για τους τρόπους που η οικολογική ψυχολογία μπορεί να προσφέρει ένα συνεκτικό θεωρητικό πλαίσιο και μια πλούσια και πρωτότυπη εργαλειακή φαρέτρα για την περιγραφή και ανάλυση των μουσειακών περιβαλλόντων που σχεδιάζονται για το παιδί, αυτόνομα ή και συμπληρωματικά με άλλες προσεγγίσεις.