Το παιχνίδι αποτελεί μια αυθόρμητη ανάγκη ζωτικής σημασίας για την ψυχοσωματική ανάπτυξη του ανθρώπινου οργανισμού, η οποία διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην πνευματική αλλά και στην κοινωνική εξέλιξη του ατόμου. Οι επιδράσεις και η σημασία του παιχνιδιού στην εξελικτική πορεία των παιδιών κατά την προσχολική και σχολική ηλικία είναι θέμα που ιστορικά έχει απασχολήσει τους ειδικούς στους τομείς τόσο της Παιδαγωγικής, όσο και της Ψυχολογίας. Μέσω του παιχνιδιού επιτυγχάνεται η ενίσχυση γνωστικών και νοητικών δεξιοτήτων, καθώς δημιουργούνται ισχυρά μαθησιακά ερεθίσματα. Αναγνωρίζοντας την εκπαιδευτική του αξία, πολλοί διεθνείς οργανισμοί αλλά και χώρες υιοθέτησαν και χρησιμοποίησαν το παιχνίδι ενσωματώνοντας το είτε ως κεντρικό μέσο διδασκαλίας είτε ως διδακτικό εργαλείο. Με το πέρασμα των χρόνων το εκπαιδευτικό παιχνίδι, συμβαδίζοντας με τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, άλλαξε μορφές - μετασχηματίστηκε, χωρίς όμως να χάσει τα πολυσήμαντα χαρακτηριστικά του. Παρά το γεγονός ότι οι έρευνες γύρω από την εκπαιδευτική αξία του παιχνιδιού είναι πολλές και αγγίζουν ποικίλα επιστημονικά πεδία, το ερευνητικό ενδιαφέρον συνεχίζει να υφίσταται ακόμα και σήμερα και μάλιστα με αμείωτο ρυθμό, εστιάζοντας στη θέση του παιχνιδιού στην εκπαιδευτική διαδικασία στο πλαίσιο ενός σύγχρονου σχολείου. Η παρούσα εργασία επιχειρεί να αποδείξει ότι ειδικότερα σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το παιχνίδι στην εκπαίδευση σε οποιαδήποτε μορφή, αποτελεί ένα ισχυρό εργαλείο βιωματικής και ανακαλυπτικής μάθησης για την προώθηση των δεξιοτήτων του 21ου αιώνα, το οποίο μπορεί να οδηγήσει τους μαθητές στην κατάκτηση δεξιοτήτων, όπως η συνεργασία, η επικοινωνία, η οικοδόμηση της γνώσης, η αυτενέργεια, η κριτική σκέψη, η δημιουργικότητα και η επίλυση προβλήματος που αποτελούν ζητούμενο του εκπαιδευτικού λόγου σε διεθνές επίπεδο και προετοιμάζουν τους πολίτες του αύριο.