Η παγκόσμια κανονικότητα τροποποιείται συνεχώς με σταθερή πορεία. Ωστόσο τα έτη 2020 και 2021 σημαδεύονται από την παγκόσμια πανδημία, που ακούει στο όνομα COVID- 19. Στο πλαίσιο αυτό, νέοι περιορισμοί και αναγκαίες λύσεις επηρεάζουν κάθε κοινωνική πτυχή, όπως και εκείνη του πολιτιστικού τομέα. Η μουσειολογία και κάθε όρος, που συνδέεται με την επιστήμη αυτή, εκσυγχρονίζονται και ταυτίζονται με τον ψηφιακό κόσμο, κατά τη διάρκεια του ολικού lockdown, σε μια προσπάθεια να θωρακιστεί η δημόσια υγεία. Οι φυσικές εγκαταστάσεις των μουσείων κλείνουν και οι δράσεις των μουσείων περιορίζονται στον ψηφιακό κόσμο, προκειμένου να συνεχίσουν να συμβάλλουν στην πολιτιστική εξέλιξη της χώρας. Η παρούσα πτυχιακή εστιάζει στον πολιτιστικό χάρτη της Ελλάδας και στην πληθώρα δραστηριοτήτων σε μουσεία της Αθήνας, που κατάφεραν να διατηρήσουν την επικοινωνία με το κοινό και να υλοποιήσουν δημιουργικές δράσεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα και μελέτες περίπτωσης αποτελούν το Μουσείο Μπενάκη, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, διότι ακόμη και με διαφορετική πορεία στον καλλιτεχνικό και πολιτιστικό χώρο, παρουσίασαν έντονη ψηφιακή δραστηριοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με αυτόν τον τρόπο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετατράπηκαν σε σύγχρονα εργαλεία για την είσοδό των μουσείων στον αναβαθμισμένο ψηφιακό κόσμο. Κάθε επίσκεψη στο προφίλ των μουσείων στο instagram, facebook, youtube δημιούργησε μια νέα μορφή διασύνδεσης θεατή και τέχνης και έτσι η βίωση του καλλιτεχνικού κόσμου απέκτησε νέο νόημα. Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτιστική επικοινωνία αναβαθμίζεται και νέες δυνατότητες προσφέρονται για την υποστήριξη της τέχνης. Επομένως, ο αντίκτυπος του COVID-19 επηρέασε τόσο θετικά όσο και αρνητικά τον πολιτιστικό κόσμο με πληθώρα καλλιτεχνικών, διοικητικών, νομικών και κοινωνικών αλλαγών. Στις συνθήκες αυτές, οι εκθέσεις και τα εκθέματα ψηφιοποιούνται ή δημιουργούνται αποκλειστικά σε ψηφιακές πλατφόρμες, ενώ τα κοινωνικά δίκτυα (facebook, instagram, youtube κ.λπ.) και οι επίσημες ιστοσελίδες αναλαμβάνουν βοηθητικό και καθοδηγητικό ρόλο προκειμένου να υποστηρίξουν πολύπλευρα το νέο ψηφιακό υλικό. Η εξελισσόμενη αυτή πορεία αναδεικνύει νέες προκλήσεις, όπως την ανάγκη προστασίας των Creative Commons, τη στρατηγική προώθηση των μουσείων αποκλειστικά στον ψηφιακό κόσμο και τα ζητήματα που αφορούν την λειτουργία των e-shops των μουσείων. Οι συγκεκριμένοι παράγοντες είναι αρκετά καθοριστικοί τόσο για την ταυτότητα του μουσείου όσο και για τη δημιουργία, την οργάνωση και τη διαχείριση της τέχνης μέσω δράσεων, που σε κάθε στάδιο καραντίνας ανταποκρίθηκαν διαφορετικά στις απαιτήσεις του κοινού. Εν κατακλείδι, η μουσειακή βίωση και η ίδια η μουσειολογία, ως επιστήμη, διαμορφώνονται εκ νέου και προάγουν την ιδέα του “μουσείου του μέλλοντος”. Για το συγκεκριμένο μουσείο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνονται ξεναγοί και αντιλήψεις σχετικά με τις εγκαταστάσεις και την επίσκεψη συμμορφώνονται στους νέους κανονισμούς του COVID-19, που ισχύουν σε κάθε χώρα (χρήση μάσκας, τήρηση αποστάσεων). Ακόμη και στις νέες συνθήκες η μουσειακή εμπειρία και τα συναισθήματα, που νιώθει ο θεατής στο μουσείο, δεν σταματούν, διότι η τεχνολογία έρχεται να υποστηρίξει τα μουσεία και να προωθήσει τα ψηφιακά εκθέματα και τις υπηρεσίες, που θα χτίσουν γερά θεμέλια για τον άυλο πολιτισμό.