Ο τομέας των παραστατικών τεχνών, αντιμέτωπος με τον εφήμερο χαρακτήρα του βασικότερου αντικειμένου σπουδής του, της παράστασης, στρέφεται στη χρήση εργαλείων των νεόκοπων Ψηφιακών Ανθρωπιστικών Επιστημών, για να καταγράψει, να αναλύσει και να τεκμηριώσει το παραστατικό γεγονός, δίνοντας, έτσι, νέο προσανατολισμό στην έρευνα και την εκπαίδευση. Προς αυτήν την κατεύθυνση απαριθμούνται πλήθος ψηφιακών έργων, μεταξύ των οποίων, έργα ψηφιοποίησης αρχείων καλλιτεχνικών οργανισμών, έργα δημιουργίας βάσεων δεδομένων για την καταγραφή της τοπικής και της παγκόσμιας παραγωγής, και έργα ανάπτυξης σχημάτων μεταδεδομένων και εννοιολογικών μοντέλων. Η επισκόπηση αυτών των προσπαθειών σε παγκόσμιο επίπεδο, κατέδειξε την ανάγκη ενός καθολικού και περιεκτικού τρόπου περιγραφής του συμβάντος της παράστασης. Η παρούσα εργασία, αξιοποιώντας τη μέχρι στιγμής εμπειρία του κλάδου στον ψηφιακό κόσμο, επιχειρεί να ενοποιήσει την αποκτηθείσα γνώση, και να την οργανώσει σε μία οντολογία, με βασικό άξονα την παράσταση. Η υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος ξεπερνάει, βέβαια, τα όρια της παρούσας εργασίας, ωστόσο, η εργασία, πιστή στην αρχική πρόθεση, παρουσιάζει μία πρόταση για τον πυρήνα μιας οντολογίας για τις παραστατικές τέχνες.