ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η διερεύνηση της ποιοτικής ετοιμότητας των δομών κατάρτισης και της αποτελεσματικότητας των προγραμμάτων συνεχιζόμενης κατάρτισης στις υπηρεσίες υγείας. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Στην έρευνα συμμετείχαν 157 διευθυντές και προϊστάμενοι των νοσοκομείων του ΕΣΥ και διευθυντές των κέντρων υγείας και ΔΥΠΕ. Για την αξιολόγηση χρησιμοποιήθηκαν 21 κριτήρια, που ομαδοποιήθηκαν σε 7 συστάδες. Η συλλογή των δεδομένων πραγματοποιήθηκε με τη διεξαγωγή ομάδων εργασίας (expert panels) και συνεντεύξεων με ανώτερα στελέχη των φορέων του τομέα υγείας και υπευθύνων των δομών κατάρτισης (ΚΕΚ). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η συνολική μέση τιμή των κριτηρίων αξιολόγησης στην κλίμακα 1–5 ήταν 3,6, με διάμεσο 3,7 και τυπική απόκλιση 0,35. Η υψηλότερη βαθμολογία (4,1) σημειώθηκε στους χώρους διεξαγωγής και στο επίπεδο των καθηγητών, καθώς και στο συντονισμό υλοποίησης των προγραμμάτων, ενώ, αντίθετα, στην επιλογή εκπαιδευτών και στην αξιολόγηση διαδικασιών κατάρτισης (3,1 και 3,05, αντίστοιχα) σημειώθηκε η χαμηλότερη τιμή. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τα προβλήματα που επισημάνθηκαν αφορούν κυρίως (α) στο σχεδιασμό και την υλοποίηση των προγραμμάτων κατάρτισης, (β) στους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους και (γ) σε ορισμένα ζητήματα εκσυγχρονισμού του διαθέσιμου εξοπλισμού. Επίσης, διαπιστώθηκε μεγάλη ανάγκη για την καθιέρωση προγραμμάτων κατάρτισης στο χώρο εργασίας, διότι συνάδουν σε μεγάλο βαθμό με τις ιδιαιτερότητες της ιατρονοσηλευτικής, κλινικο-εργαστηριακής και διοικητικο-διαχειριστικής πράξης στις υπηρεσίες υγείας και της εκ των πραγμάτων υψηλής εξειδίκευσης.