Η μεταπτυχιακή εργασία που ακολουθεί, ερευνά την ιστορία της συντήρησης και ειδικότερα τον τρόπο που η εξέλιξή της διαμορφώνεται από προτεραιότητες που η κοινωνία σε μια εποχή κάθε φορά θέτει. Με σημείο αφετηρίας τις καταστροφές σε μνημεία που προκλήθηκαν στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, μια νέα ευαισθησία προέκυψε το 1793 για την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Η μελέτη μας ερευνά την εξέλιξη της νέας αυτής ευαισθησίας για την προστασία των μνημείων σε όλο τον δέκατο ένατο αιώνα, ο οποίος και σφραγίζει καθοριστικά το ενδιαφέρον των λαών για το παρελθόν τους: μουσεία, εθνικές ιστορίες, αποκαταστάσεις αρχαιοτήτων κ.λπ. όλα συνδέονται με την ανακάλυψη του ιστορικού παρελθόντος και (επομένως) την προστασία των τεκμηρίων του. Από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, ο πυρετός αυτός των αποκαταστάσεων θα γεννήσει και έναν αντίλογο: πρόκειται για το κίνημα του anti-restoration movement που θα επισημάνει τις υπερβολές της λατρείας των ιστορικών καταλοίπων και τις φθορές που προκαλούσε η φρενίτιδα ανάδειξής τους. Στις αρχές του εικοστού αιώνα η κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στον ενθουσιασμό του προηγούμενου αιώνα θα γεννήσει πολλά ρεύματα κριτικής, ανάμεσα σε αυτά και τον φουτουρισμό: ο τελευταίος θα στραφεί ενάντια στη λατρεία της αρχαιότητας, θα την αποδομήσει θεωρώντας την υπεύθυνη για μια στείρα προσέγγιση του παρελθόντος που μοιάζει με νεκροφιλία, και θα ζητήσει επιτακτικά αλλά και με λεκτική υπερβολή την καταστροφή της. Η εργασία μας εξετάζει την κριτική του φουτουρισμού και εστιάζει στην ελληνική του εκδοχή που είναι το κάλεσμα για καταστροφή της Ακρόπολης.