Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί σε μια πρώτη υπογράμμιση της διαλεκτικής μεταξύ Φυσικών Επιστημών και λογοτεχνικής παράδοσης μέσω του πιο απτού και εμφατικού παραδείγματος του νατουραλιστικού ρεύματος. Το εν λόγω λογοτεχνικό κίνημα που γεννήθηκε στη Γαλλία του 19ου αιώνα με αρχηγό τον συγγραφέα Εμίλ Ζολά, αποτελεί μια διακριτή περίπτωση σύγκλισης δύο διακριτών πεδίων της ανθρώπινης γνώσης και συνιστά μια σπάνια περίπτωση στην ιστορία της δυτικής γραμματολογίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, εφόσον παρατηρήθηκε μια προσπάθεια αφομοίωσης αρχών και μεθόδων των Φυσικών Επιστημών από τους λογοτέχνες και κριτικούς. Είναι φανερό ότι ο νατουραλισμός ως λογοτεχνικό κίνημα αποδεικνύει νομοτελειακά τη δυναμική διάδραση Λογοτεχνίας και Φυσικών Επιστημών, ξεπερνώντας η εν λόγω συσχέτιση τα όρια θεματικών μοτίβων, αλλά προχωρώντας στην οικείωση της θετικιστικής μεθοδολογίας ως τρόπο οργάνωσης και πραγμάτωσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Έτσι, ο μελετητής της νατουραλιστικής γραφής, προκειμένου να κατανοήσει τους τρόπους μετεγγραφής όρων και μεθόδων της επιστήμης στη λογοτεχνική πράξη, οφείλει να ανοιχτεί σε μια διεπιστημονική προσέγγιση του θέματός του, όπως ακριβώς επιδίωξαν και οι νατουραλιστές συγγραφείς του 19ου και 20ου αιώνα.