Η εργασία διερευνά την πρόσφατη κρίση που προκλήθηκε σε πολλά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας καθώς και τα προβλήματα που χρονίζουν και χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης. Το πιο βασικό από αυτά αφορά τον χωροταξικό σχεδιασμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η χωροθέτηση σχολών και τμημάτων υπήρξε αποσπασματική, κατακερματισμένη, χωρίς σαφή προγραμματισμό και ρητούς ακαδημαϊκούς στόχους. Συχνά οι ανάγκες των τοπικών κοινωνιών σε μικροοικονομικό και πολιτικό επίπεδο βάρυναν περισσότερο από την διασφάλιση της ακαδημαϊκής προόδου και εξέλιξης των Ιδρυμάτων που αυτές φιλοξενούσαν. Η σημασία των ιδρυμάτων αυτών είναι εξαιρετικά μεγάλη για την περιφερειακή ανάπτυξη, αλλά για λόγους όλως διόλου διαφορετικούς από εκείνους που οι προηγούμενες πρακτικές εξυπηρέτησαν. Είναι σοβαρό λάθος να αντιμετωπίζεται το εκπαιδευτικό ίδρυμα ως πρωτογενές μέγεθος ανάπτυξης, να μετριέται δηλαδή μόνο το άμεσο υλικό αποτέλεσμα της λειτουργίας του με το πόσα χρήματα εισρέουν στην περιοχή. Αν ένα περιφερειακό ίδρυμα πρέπει να στηρίξει αναπτυξιακά την χώρα στις πιο ευαίσθητες περιοχές της, που είναι οι απομακρυσμένες γεωγραφικά από το κέντρο, αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ενίσχυση και την πρόταξη σε κάθε στρατηγική του βασικού του ρόλου, που είναι ερευνητικός και εκπαιδευτικός.