Η παρούσα πτυχιακή εργασία έχει ως σκοπό να αναλύσει τις πρακτικές διάχυσης της πληροφορίας και προώθησης, τις οποίες ακολουθούν τα ξένα και ελληνικά μουσεία στα κοινωνικά δίκτυα, σε σχέση με τις διεθνείς πρακτικές και οδηγίες του ICOM. Στην αρχή παρουσιάζεται μια βιβλιογραφική επισκόπηση με στοιχεία από το παρελθόν σχετικά με το ζήτημα. Κατόπιν, ακολουθεί ανάλυση πρακτικών και καμπανιών, που έχουν υιοθετηθεί από μουσεία του κόσμου, κατά την διάρκεια κυρίως της πανδημίας του κορονοϊού. Εν συνεχεία, παρουσιάζονται δύο μελέτες περίπτωσης για το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας και το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο των Τιράνων στην Αλβανία. Σε αυτές τις περιπτώσεις προηγήθηκε παρατήρηση των λογαριασμών των αντίστοιχων μουσείων σε όσες κοινωνικές πλατφόρμες διατηρούν ενεργή παρουσία και συλλέχθηκαν πληροφορίες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν, για την αξιολόγηση της παρουσίας των μουσείων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δημιουργήθηκε επίσης, για κάθε μουσείο μια πρόταση βελτίωσης των ήδη υπάρχοντών πρακτικών που φαίνονται να ακολουθούν τα μουσεία. Στην περίπτωση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείο των Τιράνων στην Αλβανία, παρουσιάζεται μία πιο εκτεταμένη πολιτική με ενδεχόμενες ιδέες και στρατηγικές, τις οποίες το Μουσείο θα μπορούσε να ακολουθήσει, βασισμένες στο σύνολο κανόνων του ICOM, για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.