Η παρούσα εργασία εστιάζει σε μια πρώτη προσέγγιση και εξέταση των τρόπων που η διδακτική πράξη της Λογοτεχνίας ως γνωστικό αντικείμενο στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση φανερώνει τον βαθμό που η εκπαιδευτική πραγματικότητα προσλαμβάνει τις νέες κατευθύνσεις των ανανεωμένων εγχώριων Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών (ΑΠΣ). Το συγκεκριμένο άρθρο αποτιμά συνολικά τη σχέση της Λογοτεχνίας ως τέχνη και αυτόνομο επιστημονικό πεδίο των Ανθρωπιστικών επιστημών με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Προχωρά, επίσης, σε μια κατηγοριοποίηση των σύγχρονων τάσεων στη διδακτική της Λογοτεχνίας και θέτει τα διλήμματα και τους προβληματισμούς που προκύπτουν από την απότομη μετάβαση σε μια άλλη δομή σχολικής κοινότητας, τον αυξημένο ρόλο που προσδίδεται από τα νέα ΑΠΣ στη Λογοτεχνία και τον τρόπο που η παιδαγωγική πρακτική εφαρμόζει τις νέες οδηγίες. Κατ’ επέκταση, η εργασία επιχειρεί μια πρώτη οριοθέτηση της σύγχρονης πραγματικότητας στη διδακτική της Λογοτεχνίας τον 21ο αιώνα, φανερώνοντας νέες και χρόνιες αγκυλώσεις/προβληματισμούς, αλλά και τις διαφορετικές δυνατότητες που διαφαίνονται στο ελληνικό σχολείο, προτείνοντας έμμεσα λύσεις γεφύρωσης των χασμάτων που προκύπτουν κατά τη μετάβαση από το παραδοσιακό στο σύγχρονο σχολείο