Η παρούσα εισήγηση αποσκοπεί στην εξέταση των τρόπων αποτύπωσης του ελληνικού τοπίου, ως φορέα ιδεολογικών σημάνσεων και διαμόρφωσης μιας άχρονης και αρχετυπικής διάστασης της ελληνικότητας στα πεζογραφικά έργα του Γ. Θεοτοκά, Αργώ (1936), Το δαιμόνιο (1938) και Λεωνής (1940), σε συσχέτιση με τον τρόπο απεικόνισής του από Έλληνες ζωγράφους της ίδιας περιόδου. Η μελέτη θα εστιάσει στην αποκωδικοποίηση των μηχανισμών αναπαράστασης της ελληνικής φύσης στα συγκεκριμένα πεζογραφικά έργα του σημαντικού Έλληνα δημιουργού και κριτικού, τα οποία εκδίδονται, όχι τυχαία, μέσα στη δεκαετία του ’30 φανερώνοντας τη διαλεκτική που αναπτύχθηκε με τους εικαστικούς της εποχής. Τα υπό εξέταση πεζογραφικά έργα, σε άμεση αναφορά με εικαστικά έργα της περιόδου, αποτελούν σε μεγάλο βαθμό αποτύπωση των θεωρητικών και καλλιτεχνικών αναζητήσεων μιας γενιάς που σε μια μεταβατική εποχή, διερεύνησαν τα όρια και τις διαστάσεις της ελληνικής ταυτότητας, όπως αυτή σχηματοποιείτο ή όφειλε να σχηματοποιηθεί μέσα σε ποικίλες πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές κρίσεις που αντιμετώπιζε η χώρα.