Οι Βιβλιοθήκες, παρά τη μακριά τους ιστορία, παρουσιάζονται ως θεσμός με ελάχιστες εκφάνσεις, αντικατοπτρίζοντας τις αντιλήψεις των κοινωνιών που τις οριοθετούν κάθε φορά αλλά και σκιαγραφώντας το κοινό που σε πείσμα των καιρών και των συνθηκών τις επιβάλλει. Στην εργασία που ακολουθεί εξετάζεται η αντίληψη της κοινωνίας–που ουσιαστικά επιβάλλει το θεσμό-και η αντίληψη του κράτους, το οποίο ως αποδέκτης των κοινωνικών αιτημάτων καλείται να λειτουργήσει και να θεσμοθετήσει υιοθετώντας τις απαιτήσεις της κοινωνίας αλλά και τις δικές του οπτικές, οικονομικές και πολιτικές πραγματικότητες.Η διατύπωση της άποψης ότι οι βιβλιοθήκες έχουν μικρή παρουσία στην κρατική μηχανή στηρίζεται από μια σειρά στοιχείων, όπως ο μικρός αριθμός εργαζομένων σε αυτές, οι αναλογικά ελάχιστες χρηματοδοτήσεις, οι ελλείψεις σε κτίρια και εξοπλισμό, το παρωχημένο υλικό τους, τα χρόνια διοικητικά προβλήματά τους ως συνέπεια της διαφορετικότητας του νομικού καθεστώτος τους και την αδυναμία της τοπικής αυτοδιοίκησης να ασκεί ουσιαστικές παρεμβάσεις, αλλά και το νομοθετικό τους πλαίσιο που για μια διάρκεια περίπου 90 ετών είχε μόνο δύο σημαντικές αλλαγές που στόχευαν: η μία στην ίδρυση/δημιουργία και η μία στον εκσυγχρονισμό.